° Stekene, 1944

DE AUTEUR

​

Willem Persoon -°Stekene 19 juli 1944 - debuteerde vrij laat. Hij was al 28 toen ‘Stuipen naar de Middag’ verscheen naar aanleiding van de eerste kunstmarkt die hij in 1972 in zijn geboortedorp Stekene organiseerde. Daar leerde hij ook Lionel Deflo kennen, als voortrekker van het Nieuw-Realisme met zijn tijdschrift Kreatief. Zijn eerste gedichten verschenen in het tijdschrift Yang.

In deze richting schreven ook Herman De Coninck, Jan Van Riet en Daniël Van Rysel.

De volgende bundels ‘Plantaardig’ (1974) en ‘Het Niemandsuur’ (1977) werden hierdoor nog beïnvloed.

Vanaf ‘Regeneratie’ (1981) en ‘Archeologie’ (1987) ging hij een eenzelvige post-romantische stijl volgen met toepassingen van het rijmloze sonnet en kwatrijnen. Dat werd consequenter doorgezet in ‘Onderzeeër’ na tien jaar zwijgen en het gevolg van traumatische ervaringen in zijn persoonlijk leven.

Tegelijk was Willem Persoon voltijds journalist bij Gazet van Antwerpen (1974-1997) en werd hij de eerste biograaf van o.a. Anton van Wilderode, de etser Romain Malfliet en TV-pionier Mark Liebrecht.

Hij schreef gidsen vanuit een cultuur-historische achtergrond over ‘Brussel’ en ‘Het Land van Waas’.

In 1981 werd zijn massaspel ‘Jan Van Steene’ zeven keer opgevoerd op het marktplein in Stekene voor méér dan 12.000 toeschouwers.

Nadat hij samen met Veerle Rooms compagnon de route was geworden, volgden nog de bundels ‘Vuurmaker’ en ‘Sub Rosa’, geïllustreerd met haar grafische werken.

Projecten met Zuid-Afrika, Zwitserland, Rusland, Nieuw-Zeeland en Japan kregen hun weerslag in diverse uitgaven. Zo ontstond o.a. de bundel ‘Our Soldiers’, een vlijmscherpe aanklacht aan elke vorm van oorlogsgeweld met vooral de waanzin van de Eerste Wereldoorlog.

 Met ‘Paaiplezier’ publiceerde hij dertig haiku’s die op diverse locaties in Japan zijn geschreven. Deze werden vertaald in het Engels en het Japans en kregen bibliofiele versies met beeldend werk van Veerle Rooms.

In 2009 verscheen bij uitgeverij De Vries-Brouwers de frictie-realistische roman ‘Magie in de Meander’ over de ontdekking van de oudst gekende prehistorische tekeningen in een grot aan de Ardèche in Zuid-Frankrijk.

‘Persoonlijk – Verzamelde Gedichten 1969 – 2014’ bracht een vrij volledige uitgave van 45 jaar poëtische bedrijvigheid.

Dit kan nog aangevuld worden door een bundel in voorbereiding CONTRAPUNT met nieuwe teksten die sindsdien zijn ontstaan.

Zijn vuistdikke roman ‘Lord Byron – Rockstar’ verscheen in 2017 bij dezelfde uitgever. 

Hierin spreekt hij over het graf heen met de 19de eeuwse romantische dichter, met vooral ook aandacht voor zijn enige wettelijke dochter Ada Lovelace Byron, die aan de basis ligt van de hedendaagse communicatiesnelweg.

Heel wat teksten van Willem Persoon werden vertaald in het Engels, Frans, Duits,Afrikaans, Pools, Russisch en Japans.

Een groot deel van het literair archief van Willem Persoon is opgenomen in Het Letterenhuis, Antwerpen.

Bijdragen voor de Heemkundige Kring d'EUZIE en het tijdschrift zijn te raadplegen in het archief van d'Euzie Stekene.

Het archief met de journalistieke bijdragen voor Gazet van Antwerpen (1974-1996) en andere publicaties werd overgemaakt aan Bibliotheca Wasiana, Sint-Niklaas.

DE JOURNALIST

Van bloemist naar journalist. Het werd een hele stap in 1974 toen het ouderlijk bedrijf werd stopgezet, mede door de eerste oliecrisis. Dankzij enige ervaring in de weekbladenpers  - wat eerder een liefhebberij kon genoemd worden – werd het een jaar lang voorbereiding en zelfstudie om uiteindelijk de stoute schoenen aan te trekken en de redactie van Gazet van Antwerpen binnen te stappen met de stoute uitspraak: “Ik wil hier komen werken!”

Toen nog in de Nationalestraat gingen de wenkbrauwen omhoog, maar na een geslaagd examen werd het ook nog werkelijkheid. Onmiddellijk na de verhuis van de krant naar de nieuwe gebouwen op Linkeroever, werd begonnen op de Stadsredactie bij de ploeg van Jos Somers, waar in feite de stiel werd geleerd.

Na twee jaar stage kwam de officiële beroepsperskaart en begon een loopbaan die 23 jaar zou duren.

Het werden zeven jaren als stadsredacteur met een veelheid van activiteiten en onderwerpen: van ‘armen en benen’, tot rampen, branden, moorden, verdwijningen, gerechtelijke verslaggeving, betogingen, tot persoonlijke verhalen, reportagewerk en jawel, ook hier en daar wat in de culturele sector.

Met de uitbreiding van de regionale berichtgeving kwam er de promotie tot verantwoordelijkheid als kantoorchef van GVA voor de provincie Oost-Vlaanderen met zetel in Sint-Niklaas. Het werd een vergiftigd ‘geschenk’ waardoor steeds minder tijd kwam voor echt reportagewerk en administratieve dubbelfuncties de hoofdzaak werden.

Tussendoor werd ook literair werk gepubliceerd, wat eindigde in wat ze in hedendaagse termen ‘Burn Out’ zouden noemen, met ook familiale en persoonlijke gevolgen. Het gevolg was de overplaatsing naar de redactie Brussel, wat tegelijk geheel nieuwe perspectieven opende en ook de meest vruchtbare periode werd voor de journalistieke ambities. De voor de krant minder belangrijke regionale verslaggeving en eindredactie voor de Vlaams-Brabantse gemeenten werd er dan maar bij genomen.

Met de splitsing van de provincie Brabant kwam het zwaartepunt hiervoor in Leuven, wat een onzalige periode van twee jaar betekende, na de boeiende tijd in Brussel.

Vanaf half de jaren tachtig tot midden de jaren negentig volgden de onrust zaaiende gebeurtenissen zich op: De Bende van Nijvel, de Cellules Communistes Combatantes (CCC), de Zaak Haemers en Van den Boeynants, het Heizeldrama, de ramp met de Herald Free Enterprice, de vrijdagaanslagen bij de Franstalige universiteit in Brussel, de ontelbare betogingen (soms 9 per dag) waarvoor Brussel als Europese hoofdstad het actieterrein werd voor al het ongenoegen dat een uitweg zocht.

Maar ook de vele boeiende cultuuractiviteiten die een heerlijke compensatie betekenden voor het vele negatieve nieuws dat dagelijks moest gebracht worden.

Begin de jaren Negentig kwam het begin van het einde voor de zelfstandigheid van Gazet van Antwerpen. Niet alleen een vasthoudendheid aan het achterhaalde conservatieve wereldbeeld, maar ook een op tal van vlakken aantoonbaar wanbeleid, dwongen GVA tot een onderdeel van de Concentra-groep, lees: Het Belang van Limburg.

De regionale kantoren werden alle gesloten. Enkel in Brussel bleef nog een beperkte politieke redactie. Er werd teruggekeerd via de Stadsredactie op de Antwerpse Grote Markt, voor de regio Lier-Rupel, naar de plaats waar alles begon: de Linkeroever. Kort daarna werd het brugpensioen aangevraagd. Dit ging in op 1 februari 1997. De cirkel was rond.

Uiteindelijk werd Gazet van Antwerpen opgenomen in de ruimere groep MEDIAHUIS, waarin vooral de kranten van De Standaard het beleid bepalen.